در جنون گر نگسلد پیمان فرمان ناله ام

بعد ازین ، این نه فلک گوی است و چوگان ناله ام

هر نگه مدی به خون پیچیدهٔ صد آرزوست

هوش کو تا بشنود از چشم حیران ناله ام

مستی حسن و جنون عشق از جام من است

در گلستان رنگم و در عندلیبان ناله ام

بس که خون آرزو در پردهٔ دل ریختم

گر چه زخمی بود هر جا شدنمایان ناله ام

عمرها شد در سواد بیکسی دارم وطن

آه اگر نبود چراغ این شبستان ناله ام

ساز و برگ عافیت یکبارم از خود رفتن است

چون نفس گر می شود کارم به سامان، ناله ام

هیچ جا از عضو امکان قابل تأثیر نیست

روزگاری شد که می گردد پریشان ناله ام

پوست از تن رفت و مغز از استخوان ، اما هنوز

بر نمی دارد چو نی دست از گریبان ناله ام

گرد من از عالم پرواز عنقا هم گذشت

تا کجا خواهد رساند این خانه ویران ناله ام

گر به دامان ادب فرسود پایم باک نیست

گاه گاهی می کشد تا کوی جانان ناله ام

مژده ای آسودگی کز یک تپیدن چون سپند

من شدم خاکستر و پیچید دامان ناله ام

بیدل از عجزم زبان درد دل فهمیدنی ست

بی تکلف چون نگاه ناتوانان ناله ام